weak? coward? preservation? confusion..

Hi there! Eto nanaman ako.. :)

Sa totoo lang, nakakasulat  lang naman ako pag higit  

kesa normal yung emotions  ko.. Pag depressed, inlove,  

excited, infatuated, or pag  inspired.. But most of the  

time, i write because i'm  feeling down..

Nakakaasar.. Kasi kahit  naka-set na yung mind ko na  

darating din naman yung  taong para sakin, eh hindi  

ko mapigilang magmadali..

Hindi ko alam kung  pagmamadali ba to, o sadyang  

dumating sya para mahalin ko kahit di sya yung tamang  tao?

Bago sya dumating, okay  naman ako.. Pakiramdam ko  

nga, kahit mamatay ako nun,  okay lang.. Kasi parang  

walang purpose yung buhay  ko.. Yung tipong nabubuhay  

nalang ako araw araw para sa  pamilya ko.. Yung ang  

naiiisip ko eh; "kailangan  kong mabuhay kasi kailangan  

nila ako".. Pero ngayon,  masaya akong gumigising sa  

araw araw kasi excited akong  magparamdam sya.. Para  

nanaman akong nasa roller  coaster nito.. Yung text  

nya, yun yung trails kung  saan nakapende yung pagbaba  

at pagtaas ng emotions ko..

INSPIRED nanaman ako.. Ang  problema lang, everytime na  

nagkakaganito ako, mabilis  din akong madepress.. 

(funny kasi as i was typing  this, tumunog yung phone  

ko.. naexcite pako..  pakiramdam ko kasi, sya yung  

nagtext at hindi pa sya  tulog.. kaso mali eh.. yung  

tito ko hinihiram tong  notebook na pinagtytype-an  ko..)

Hindi naman ako takot  magmahal dati eh.. Hindi  

naman talaga kaduwagan yung  tawag dun.. Lagi kong  

sinasabi na it's called  "self-preservation".. Pero  

ngayon, hindi nakoh  sigurado.. Siguro kasi dahil  

sa sobrang dami na ng  unpleasant experiences ko,  

kaya parang ayaw ko na rin  magtake ng risk..

I was thinking kung dapat ko  bang ipagpatuloy yung  

"self-preservation theory"  ko, or dapat pabayaan ko  

nalang yung sarili kong  mahalin sya..

"Naging madali siguro para  sakin kung naging mahirap  kang mahalin.."

Sa totoo lang, hindi naman  ako nasasaktan dahil may  

ginawang syang mali (well  siguro somehow it took part in hurting me)..

Nasasaktan  ako kasi pinili kong subukan na mahalin sya at baliin  

yung nauna ko nang  paniniwala, tapos hindi pako  

nagsisimula, malalaman ko  nalang na sana pala, hindi  

ko nalang itinuloy..

Sabi nga; "You lost it,  before you even got it.."

Ewan ko.. Siguro mabuti narin na at this early eh  

masaktan nako para di ko na paasahin pa yung sarili ko  

in the future.. Di lang din  naman kasi yung feellings  

namin ang problema eh.. Kung naging mutual man yun,  

marami parin magiging  obstacles samin.. Mga bagay  

na hindi ko alam kung kaya  ko pang panindigan..

Dati pinagmamayabang ko yung sarili ko kasi alam kong pag  

pumasok ako sa relasyon,  hindi magiging ako yung  

dahilan ng hiwalayan namin..  Na lahat ng problema  

malalagpasan namin kasi  strong ako at ako ang  

magsasalba sa relasyon..  Pero ngayon, parang mali..  

Parang hindi ko na kaya..  Parang hindi ko pa pala  

kaya..

Bago ko tapusin to, isa  lang ang naisip ko..

"Naging mahina ba ako dahil hindi ko pa talaga kayang  manindigan?

O naging mahina ba ako dahil inalis na yung  

paniniwala ko ng mga tao sa nakaraan ko?.."